ជំពូក ១ យមក

១- ធម៌ទាំងឡាយមានចិត្តជាធំ មានចិត្តប្រសើរបំផុត សម្រេចមកពីចិត្ត បើបុគ្គលមានចិត្តត្រូវទោសៈប្រទូសរ៉ាយហើយ ទោះបីនិយាយក្តី ធ្វើក្តី(ក៏អាក្រក់ដែរ)ព្រោះអំពើអាក្រក់នោះឯងហើយ សេចក្តីទុក្ខរមែងដេកជាប់តាមក្រោយបុគ្គលនោះ ដូចជាកង់រទេះ វិលតាមស្នាមជើងគោដែលអូសរទេះ យ៉ាងដូច្នោះឯង។

២- ធម៌ទាំងឡាយមានចិត្តជាប្រធាន មានចិត្តប្រសើរបំផុត សម្រេចមកពីចិត្ត  បើបុគ្គលមានចិត្តជ្រះថ្លាហើយ ទោះបីនិយាយក្តីធ្វើក្តី (ក៏ល្អទាំងអស់) ព្រោះចិត្តជ្រះថ្លានោះឯង សេចក្តីសុខ រមែងតាមជាប់បុគ្កលនោះ ដូចជាស្រមោលដែលអន្ទោលតាមប្រាណ យ៉ាងដូច្នោះឯង។

៣- ជនទាំងឡាយណា ចងសេចក្តីក្រោធខឹងនោះទុកយ៉ាងនោះថា អ្នកនោះបានជេរអញ អ្នកនោះបានវាយអញ អ្នកនោះបានឈ្នះអញ អ្នកនោះបានលួចទ្រព្យអញ ពៀរវេរារបស់ជនទាំងឡាយនោះ  នឹងមិន ស្ងប់រម្ងាប់ឡើយ។

៤ - ឯជនទាំងឡាយណា មិនចូលទៅចងសេចក្តីក្រោធខឹងនោះទុកយ៉ាងនេះថា អ្នកនោះបានជេរអញ អ្នកនោះបានវាយអញ អ្នកនោះបានឈ្នះអញ អ្នកនោះបានលួចទ្រព្យអញ  ពៀរវេរារបស់ជនទាំងឡាយនោះ នឹងស្ងប់រម្ងាប់បាន។

៥- ក្នុងកាលណាៗក៏ដោយ ធម្មតាពៀរទាំងឡាយ ក្នុងលោកនេះ មិនដែលស្ងប់រម្ងាប់ ដោយការចងពៀឡើយ  តាមការពិតពៀរទាំងឡាយតែងស្ងប់រម្ងាប់ ដោយការមិចងពៀរ នេះជាធម៌ចាស់ មានយូរ ណាស់មកហើយ។

៦- ពួកជនដទៃទៀតមិនដឹងច្បាស់ថា ពួកយើងទាំងអស់គ្នា កំពុងតែត្រដាបត្រដួស នៅក្នុងទីប្រជុំសង្ឈនេះ ឯជនទាំងឡាយណា នៅក្នុងទីប្រជុំសង្ឈនោះ ដឹងច្បាស់យ៉ាងនោះ សេចក្តីវិវាទទាស់ទែងគ្នា នឹងស្ងប់រម្ងាប់បានព្រោះជនទាំងនាះ។

៧- មាររមែងបៀតបៀនបុគ្គល ដែលឃើញតាមអារម្មណ៍ថាល្អ មិនសង្រួមក្នុងឥន្រ្ទិយទាំងឡាយ មិនស្គាល់ប្រមាណក្នុងភោជនាហារ ខ្ចិលច្រអូស មានសេចក្តីព្យាយាមអន់ថយនោះ បានដោយងាយស្រួល ដូចវាយោបក់បោករំលើងនូវដើមឈើដែល ( មានប្ញស) មិនល្អយ៉ាងនោះឯង។

៨- តែមារមិនអាច បៀតបៀនបុគ្គលដែលពិចារណាឃើញតាមអារម្មណ៍ថា មិនល្អ សង្រួមក្នុងឥន្រ្ទិយទាំងឡាយ ស្គាល់ប្រមាណក្នុងភោជនាហារ មានសទ្ធា មានសេចក្តីព្យាយាមល្អហើយនោះបានឡើយ ដូចជាវាយោបក់បោកថ្មភ្នំតាន់អោយបែកមិនបាន យ៉ាងនោះឯងុំ

៩- បុគ្គណា មិនមែនជាអ្នកមានកិលេសដូចជាទឹកអម្ចត់ ប្រាសចេញហើយ មិនមានទមៈ និងសច្ចៈ គ្រងនូវសំពត់កាសាវពស្រ្ត បុគ្គលនោះ មិនសមគួរនឹងស្លៀកដណ្តប់នូវសំពត់កាសាវពស្រ្តឡើយ។

១០- ឯបុគ្គលណា មានកិលេស ដូចជាទឹកអម្ចត់ប្រាសចេញហើយ តម្កល់ខ្លួនបានល្អហើយ នៅក្នុងសីលទាំងឡាយ មានទមៈនិងសច្ចៈ បុគ្គលនោះទើបសមគួរ នឹងស្លៀកដណ្តប់នូវសំពត់កាសាវពស្រ្ត។

១១- ជនទាំឡាយណា មានការសម្គាល់ក្នុងរបស់ដែលមិនមានសារៈ ថា មានសារៈ យល់ឃើញ ក្នុងរបស់ដែលមាន សារៈ ថា មិនមានសារៈ ជនទាំងឡាយនោះមានតែការត្រិះរិះខុសជាគោចរ នឹងមិនបានសម្រចនូវធម្មសារៈឡើយ។

១២- ឯជនទាំឡាយណា ដឹងនូវរបស់ដែលមានសារៈ ដោយហេតុដែលមានសារៈ ដឹងនូវរបស់ដែលគ្នានសារៈ ដោយហេតុដែលគ្មានសារៈ ជនទាំងឡាយនោះ ជាអ្នកមានសេចក្តីត្រិះរិះត្រូវជាគោចរ នឹងបានសម្រេចនូវធម្មសារៈ។

១៣- តំណក់ទឹកភ្លៀងតែងលេចស្រោចនូវផ្ទះ ដែលគេប្រក់ដំបូលមិនជិតល្អយ៉ាងណា រាគៈតែងចាក់ទម្លុះនូវចិត្តដែល បុគ្គលមិនបានចម្រើនយ៉ាងនោះដែរ។

១៤- តំណក់ទឹកភ្លៀង មិនអាចលេចស្រោចនូវផ្ទះដែលគេប្រក់់ជិតដោយល្អយ៉ាងណា រាគៈ ក៏មិនអាចនឹងចាក់ទម្លុះនូវចិត្ត ដែលបុគ្គបានចម្រើនដោយល្អហើយក៏យ៉ាងនោះដែរ។

១៥- អ្នកដែលធ្វើអំពើបាបកម្ម រមែងសោកសៅក្នុងលោកទាំងពីរ គឺ រមែងសោកសៅក្នូងលោកនេះផងសោកសៅក្នុងលោកខាងមុខផង គេរមែងសោកសៅ ក្តៅ ក្រហល់ក្រហាយ ព្រោះឃើញកម្មដែលសៅហ្មងរបស់ខ្លួន។

១៦- អ្នកដែលបានធ្វើបុណ្យទុកមកហើយ រមែងត្រេចអររីករាយសម្បាយ ក្នុងលោកទាំងពីរ គឺ រីករាយ ក្នុងលោកនេះផង រីករាយក្នុងលោកខាងមុខផង គេរមែង ត្រេកអររីករាយសប្បាយ ព្រោឃើញនូវកម្មដែលបរិសុទ្ធរបស់ខ្លួន។

១៧- អ្នកធ្វើបាប តែងក្តៅក្រហាយ ក្នុងលោកទាំងពីរគឺក្នុងលោកនេះផង ស្លាប់ទៅហើយក៏ក្តៅក្រហាយក្នុងលោកខាងមុខផង គេតែងក្តៅក្រហាយ ព្រោះដឹងថាខ្លួនបានធ្វើបាប ទៅដល់ទុគ្គតិហើយក៏រឹតតែក្តៅក្រហាយលើសដើម។

១៨- អ្នកដែលបានធ្វើបុណ្យទុកមកហើយ រមែងត្រេកអររិករាយក្នុងលោកទាំងពីរ គឺ ត្រេកអររីករាយ ក្នុងលោកនេះផង ក្នុងលោកខាងមុខផង គេរមែងត្រេកអររីរាយ ក៏ព្រោះដឹងថាខ្លួនគេ បានធ្វើបុណ្យទុកមកហើយ ទៅដល់សុគតិហើយ ក៏រឹតតែត្រេកអរ ជាភេយ្យោភាព។

១៩- បើបុគ្គល និយាយធម៌ដែលមានប្រយោជន៍ ទោះបីជាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ តែងជាអ្នកប្រមាទ មិនប្រព្រឹត្តធ្វើតាមធម៌នោះ ដូចជាអ្នកចិញ្ចឹមគោ រាប់គោអោយអ្នកដទៃជាអ្នកមិនមនចំណែកនៃសាមញ្ញផលយ៉ាងនោះឯង។

២០- តែផ្ទុយទៅវិញ បើបុគ្គលនិយាយធម៌ ដែលមាន ប្រយោជន៌ ទោះបីជាតិចតួចក៏ដោយ តែជាអ្នកប្រព្រឹត្តសមគួដល់ធម៌នោះ លះបង់ចោលនូវរាគៈ ទៅសៈ និងមោហៈអស់ហើយ ជាអ្នកចេះដឹងសព្វគ្រប់ មានចិត្តរួចផុតស្រឡះហើយ ជាអ្នកមិនប្រកាន់មាំ ក្នុងលោកនេះឬលោកខាងមុខ បុគ្គលនោះ ជាអ្នកមានចំណែកនៃនសាមញ្ញផលដោយពិត។

Nội dung chính