ជំពូក៦ បណ្ឌិត

៧៦, បុគ្គល គប្បីសម្លឹងមើលអ្នកណាម្នាក់ ដែលជាអ្នកមានប្រាជ្ញា និយាយចង្អុលបង្ហាញទោសឲ្យបានឃើញជាក់ច្បាស់ ដូចជា អ្នក បង្ហាញកំណប់ទ្រព្យឲ្យ យ៉ាងនោះឯង គប្បីសេពគប់នឹងអ្នកប្រាជ្ញ ដែលលោកជាបណ្ឌិតនោះ (ព្រោះថា) កាលបើសេពគប់នឹងអ្នក ប្រាជ្ញនោះមានតែសេចក្តីល្អ មិនមានសេចក្តីអាក្រក់ឡើយ។

៧៧, អ្នកណាគប្បីឲ្យឱវាទ ទូន្មានប្រៀនប្រដៅ និងហាមប្រាមចាកធម៌របស់ អសប្បុរស អ្នកនោះឯង រមែងជាទីស្រឡាញ់របស់ ពួកសប្បុរស មិនជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកអសប្បុរសទាំងឡាយ។

៧៨, បុគ្គលមិនគួរសេពគប់នឹងបាបមិត្រ មិនគួរសេពគប់នឹងបុរស ថោកទាប គួរសេពគប់តែនឹងកស្យាណមិត្រគួរសេពគប់តែ នឹងបុរស ខ្ពង់ខ្ពស់។

៧៩, បណ្ឌិតជាអ្នកមានធម្មបីតិ (ឆ្អែតក្នុងធម៌) មានចិន្តត្រេកអរហើយ រមែងនៅ ជាសុខ បណ្ឌិតរមែងត្រេកអរក្នុងធម៌ ដែលព្រះអរិយៈ បានប្រកាសហើយសព្វៗ កាល។

៨០, ធម្មតាអ្នកស្រែតែងបាចទឹកបញ្ចូលទៅក្នុងស្រែ ជាងធ្វើព្រួញតែងពត់ព្រួញ ឲ្យត្រង់ ជាងឈើតែងចាំងឈើឲ្យស្មើ ឯជនជាបណ្ឌិតតែងអប់រំខ្លួន (ឲ្យបានល្អ)។

៨១, ភ្នំថ្មតាន់សុទ្ធ រមែងមិនកំរើកញាប់ញ័រ ព្រោះខ្យល់យ៉ាងណាមិញ បណ្ឌិតទាំងឡាយ ក៏មិនញាប់ញ័រព្រោះការតិះដៀល នេការសរសើរ យ៉ាងដូច្ចោះ ដែរ។

៨២, អន្លង់ទឹកជ្រៅ ដែលថ្លាល្អ មិនមានកករល្អក់យ៉ាងណាមិញ បណ្ឌិតទាំង ឡាយ បានស្តាប់ព្រះធម៌ហើយរមែង រីកររាយសប្បាយចិត្ត ក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ។

៨៣, សប្បុរសទាំងឡាយ មិនជាប់ជំពាក់ ក្នុងធម៌ទាំងពួង លោកអ្នកដែលស្ងប់ រម្ងប់ មិនអន្ទះអន្ទែង ព្រោះសេចក្តីប្រាថ្នាក្នុងកាម បណ្ឌិតទាំងឡាយ ដែលសេច ក្តីសុខ ឬ ទុក្ខពាល់ត្រូវហើយ ក៏មិនសម្តែងអាការៈឡើងចុះដែរ។

៨៤, បណ្ឌិត នឹងមិនធ្វើបាប ព្រោះហេតុនៃខ្លួន នឹងមិនធ្វើបាបព្រោះហេតុអ្នកដទៃ មិនគួរប្រាថ្នាបុត្រ មិនគួរប្រាថ្នាទ្រព្យសម្បត្តិ មិនគួរប្រាថ្នារដ្ឋធានី មិនគួរប្រាថ្នា សេចក្តីសម្រេចដើម្បីខ្លួន ព្រោះហេតុដែលមិនប្រកប ត្រូវតាមធម៌ បណ្ឌិតគប្បីជា អ្នកមានសីល មានបញ្ញាតាំងនៅក្នុងព្រះធម៌។

៨៥, បណ្តាមនុស្សទាំងឡាយ មនុស្សដែលបានដល់ត្រើយ គឺ ព្រះនិព្វាននោះ មានចំនួនតិចតួចណាស់ ចំណែកឯមនុស្សក្រៅពីនេះ រមែងទៅដល់ត្រើយ គឺសក្កាយទិដ្ឋិតែម្យ៉ាង។

៨៦, អ្នកណាប្រព្រឹត្តធម៌ សមគួរដល់ធម៌ ដែលព្រះតថាគត បានសម្តែងហើយ ដោយប្រពៃ អ្នកទាំងនោះ នឹងបានដល់នូវត្រើយ គឺព្រះនិព្វាន ឆ្លងផុតពីវាលវដ្ត សង្សារដែលជាទីតាំងនៃមច្ចុរាជ គឺកិលេសមារ ដែលបុគ្គលឆ្លងបានដោយកម្រ។

៨៧, បណ្ឌិត លះបង់នូវធម៌ខ្មៅ (ធម៌អាក្រក់) ចោលហើយ ចេញពីអាល័យ អាស្រ័យព្រះនិព្វានដែលគ្មានអាល័យហើយ គប្បីញ៉ាំងធម៌ស (ធម៌ល្អ) ឲ្យបាន ចំរើនឡើង។

៨៨, (បណ្ឌិត) គប្បីលះកាមទាំងឡាយចោលហើយ ជាអ្នកមិនមានគ្រឿងកង្វល់ ប្រាថ្នានូវសេចក្តីត្រេកអរ ដ៏ក្រៃលែង ក្នុងវិវេកគប្បីជម្រះចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យស្អាត ចាកកិលេស។

៨៩, បណ្ឌិតគប្បីធ្វើខ្លួន ឲ្យស្អាត បរិសុទ្ធចាកគ្រឿងសៅហ្មងចិត្តទាំឡាយ ។ ជនទាំងឡាយណាបាអប់រំចិត្តល្អត្រឹមត្រូវហើយ ក្នុងអង្គធម៌ ដែលជាគ្រឿង ត្រាស់ដឹងទាំងឡាយ (និង) ជនទាំងឡាយណា មិនប្រកាន់មាំត្រេកអរក្នុងការ លះចោលនូវការប្រកាន់មាំ ជនទាំងឡាយនោះៗ ជាអ្នកមិនមនអាសវៈ ជាអ្នក រុងរឿងបរិនព្វានក្នុងលោក។

Nội dung chính