ជំពូក ៨ សហស្ស

១០០, វាចា សូប្បីមានដល់ទៅមួយពាន់ម៉ាត់ក៏ដោយតែជាវាចា មិនប្រកបដោយ បទដែលមានប្រយោជន៍ វាចានោះ គឺជាវាចា មិនប្រសើរសោះឡើយ បទដែល ប្រកបដោយប្រយោជន៍មួយបទ ដែលបុគ្គលបានស្តាប់ហើយស្ងប់រម្ងប់បាន បទ នោះជា បទប្រសើរជាង។

១០១, គាថា ទោះបីមានដល់ទៅមួយពាន់ តែជាគាថា មិនប្រកបដោយបទ ដែល មនប្រយោជន៍ គាថានោះមិនប្រសើរឡើយ គាថាមួយបទ ដែលបុគ្គលបានស្តាប់ ហើយអាចស្ងប់រម្ងប់បាន គាថានោះប្រសើរជាង។

១០២, ក៏បុគ្គលណា គប្បីសម្តែងនូវព្រះគាថា ដល់ទៅមួយរយ តែមិនប្រកប ដោយបទ ដែលមានប្រយោជន៍ បទនៃធម៌មួយបទ ដែលបុគ្គលស្តាប់ហើយ ស្ងប់រម្ងប់បាន បទនៃធម៌នោះប្រសើរជាង (គាថាមួយរយរបស់បុគ្គលនោះ)។

១០៣, បុគ្គណា គប្បីឈ្នះមនុស្សមួយពាន់គុណនឹងមួយពាន់ (គឺមួយលាន) ក្នុងសមរភូមិ បុគ្គលនោះមិនឈ្មោះថា អ្នកឈ្នះដ៏ប្រសើរ ក្នុងសង្រ្គាបានទេ ចំណែកឯបុគ្គលណា ឈ្នះខ្លួនឯង ម្នាក់បានហើយ បុគ្គលនោះ ជាអ្នកដែលឈ្នះ ដល់ប្រសើរបំផុត នៅក្នុងសមរភូមិ។

១០៤, ការឈ្នះខ្លួនឯង ជាការប្រសើរ ចំណែកឯពួកសត្វក្រៅពីនេះ ដែលគេបានឈ្នះហើយ មិនប្រសើរឡើយ (ព្រោះថា) គាលបើបុគ្គលអប់រំខ្លួន ល្អហើយ មានប្រក្រតីសង្រួមជាប់ជានិច្ច។

១០៥, ទេវតា គន្ធព្វ មារ ព្រមទាំងព្រហ្ម គប្បីធ្វើនូវជ័យជំនះ របស់បុគ្គលនោះ ឲ្យបរាជ័យវិញពុំបានឡើយ។

១០៦, បុគ្គលណា គប្បីបូជាដោយទ្រព្យមួយពាន់រៀងរាល់ខែ អស់រយៈពេលមួយ រយឆ្នាំស្មើៗ ចំណែកឯបុគ្គបូជាចំពោះ អ្នកដែលមានខ្លួនបានអប់រំហើយ សូម្បី ម្នាក់ឯងគត់ អស់រយៈពេលមួយភ្លេតក៏ដោយ ការបូជាមួយភ្លេតនោះ ប្រសើរជាង ការបូជារបស់បុគ្គលដែលបានបូជាអស់រយៈពេលមួយរយឆ្នាំ ការបូជា អស់រយៈ ពេលមួយរយឆ្នាំនោះ នឹងប្រសើរអ្វី។

១០៧, ក៏បុគ្គលណា គប្បីបម្រើភ្លើងក្នុងព្រៃអស់ពេលមួយរយឆ្នាំ ចំណែកបុគ្គល បូជាអ្នកដែលមានខ្លួនបានអប់រំហើយ តែម្នាក់គត់ សូម្បីមួយរំពេចក៏ដោយ ការបូ ជានេះប្រសើរជាងការ បូជាមួយរយឆ្នាំនោះទៅទៀត ការបូជាមួយរយឆ្នាំនឹងប្រសើរអ្វី។

១០៨, បុគ្គលអ្នកប្រាថ្នាបុណ្យ គប្បីបូជាយ័ញ្ញ និងការបួងសួងណាមួយ ក្នុងលោកអស់ពេលមួយរយឆ្នាំ ការបូជាទាំអស់នោះ មិនបានស្មើរនឹងចំណែក ទី៤នៃការអភិវាទឡើយ ព្រោះការអភិវាទ ក្រាបថ្វាយបង្គំ ក្នុងលោកអ្នកដែលមាន ដំណើរត្រង់ ជាការបូជាដ៏ប្រសើរបំផុត។

១០៩, ធម៌គឺពរទាំងឡាយ៤ ប្រការ គឺអាយុ១ ពណ៌សម្បុរកាយ១ សេចក្តីសុខ១ កម្លាំង១ រមែងចំរើនអស់កានជានិច្ច ដល់អ្នកដែលមានសេចក្តីឱនកាយ ថ្វាយបង្គំ ដល់ព្រះរតនត្រៃជាប្រក្រតី និងអ្នកដែលមាន សេចក្តីគោរពកោតក្រែងដល់អ្នក ដែលមានសេចក្តីចំរើនដោយគុណមានសីលគុណជាដើម ឬ ដែលចំរើនដោយ វ័យគឺចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ។

១១០, ក៏បុគ្គលណាជាអ្នកមិនមានសីលមានចិត្តមិនគង់វង់ ទោះបីជារស់នៅ បាន១០០ឆ្នាំក៏ដោយ ការរស់នៅមួយថ្ងៃ របស់បុគ្គលអ្នកមានសីល មានឈាន ប្រសើរជាងការរស់នៅរបស់បុគ្គលអ្នករស់នៅ១០០ឆ្នាំនោះទៅទៀត។

១១១, ក៏បុគ្គលណា ជាអ្នកអាប់ប្រាជ្ញា មានចិត្តមិនគង់វង់ គប្បីរស់នៅ១០០ឆ្នាំ ការរស់នៅរបស់បុគ្គល អ្នកមានបញ្ញា មានឈាន ត្រឹមតែមួយថ្ងៃគត់ ប្រសើរជាង កររស់នៅ របស់់បុគ្គលអ្នករស់នៅ១០០ឆ្នាំនោះទៅទៀត។

១១២, ក៏បុគ្គលណា ជាអ្នកខ្ជិលច្រអូស មានសេចក្តីព្យាយាមមិនល្អ គប្បីរស់នៅ ដល់ទៅ១០០ឆ្នាំ ការរស់នៅមួយថ្ងៃរបស់បុគ្គល អ្នកមានសេចក្តីព្យាយាមខ្ជាប់ខ្ជួន ប្រសើរជាងការរស់នៅ របស់បុគ្គលដែលរស់នៅ១០០ឆ្នាំនោះ។

១១៣, ក៏បុគ្គលណា មិនឃើញនូវការកើតឡើង និងការរលត់ គប្បីរស់នៅដល់ ១០០ឆ្នាំ ការរស់នៅមួយថ្ងៃរបស់បុគ្គលដែលឃើញការកើតឡើង និង ការរលត់ ទៅប្រសើរជាងការរស់នៅ របស់បុគ្គលដែលរស់នៅ១០០ឆ្នាំនោះ។

១១៤, អ្នកណាមិនឃើញផ្លូវដែលមិនស្លាប់ គប្បីរស់នៅដល់ទៅ១០០ឆ្នាំ ការរស់នៅមួយថ្ងៃ នៃបុគ្គលដែលឃើញផ្លូវដែលមិនស្លាប់ ប្រសើរជាងការរស់នៅ ១០០ឆ្នាំ របស់បុគ្គលដែលមិន ឃើញផ្លូវដែលមិនស្លាប់នោះ។

១១៥, ក៏បុគ្គលណាមិនឃើញធម៌ដ៏ឧត្តម គប្បីរស់នៅដល់១០០ឆ្នាំ ការរស់នៅ ១ថ្ងៃ របស់បុគ្គលដែលឃើញធម៌ឧត្តម ប្រសើរជាងការរស់នៅ របស់បុគ្គលដែល មិនឃើញធម៌ដ៏ឧត្តមនោះ។