ជំពូក ៩ បាប

១១៦, បុគ្គលគប្បីរួសរាន់ប្រញាប់ប្រញាល់ ក្នុងសេចក្តីល្អ គប្បីហាមប្រាមចិត្ត ឲ្យផុតពីតពីអំពើអាក្រក់ ព្រោះថាបើ បុគ្គលធ្វើសេចក្តីល្អយឺតពេក ចិត្តនឹងត្រេកអរក្នុងសេចក្តីអាក្រក់។

១២៧, បើបុគ្គលធ្វើអំពើអាក្រក់ មិនគួរធ្វើនូវអំពើអាក្រក់នោះញឹកញាប់ទេ (និង) មិនគួររត្រេកអរ ក្នុងអំពើអាក្រក់នោះផងដែរ ព្រោះការសន្សំបាប នាំសេចក្តីទុក្ខ មកឲ្យ។

១១៨, បើបុគ្គលធ្វើបុណ្យ គប្បីធ្វើបុណ្យនោះ ឲ្យបានញឹកញាប់ (និង) គប្បីធ្វើ សេចក្តីត្រេកអរក្នុងបុណ្យនោះផងដែរ ព្រោះថា ការសន្សំបុណ្យតែងបានសេចក្តី សុខ។

១១៩, ដរាបណា អំពើអាក្រក់មិនទាន់ហុចផលឲ្យដរាបនោះ មនុស្សអាក្រក់ ឃើញអំពើអាក្រក់ថាល្អ តែពេលណា អំពើអាក្រក់ហុចផលឲ្យ ពេលនោះ មនុស្ស អាក្រក់នឹងឃើញអំពើអាក្រក់ថាអាក្រក់ពិតមែន។

១២០, ដរាបណា អំពើល្អមិនទាន់ហុចផលឲ្យដរាបនោះ មនុស្សល្អឃើញអំពើល្អ ថា មិនល្អ តែពេលណា អំពើល្អហុចផលឲ្យ ពេលនោះ មនុស្សល្អ ឃើញអំពើល្អថាល្អពិតមែន។

១២១, បុគ្គល មិនគួរមើលងាយបាបថា បាបមានប្រមាណតិតតួច នឹងមិនឲ្យផល សូម្បីតែក្អមទឹក (ដែលគេបើកគ្របចំហ) រមែងពេញដោយដំណកទឹកភ្លៀងដែល ស្រកធ្លាក់ចុះមក ម្តងមួយដំណក់ៗបាន យ៉ាងណាមិញ បុគ្គលពាលធ្វើអំពើបាប ទោះបីជាម្តងបន្តិចៗ ក៏រមែងពេញដោយបាបបាន យ៉ាងដូចច្នោះឯង។

១២២, បុគ្គល មិនគួរមើលងាយបុណ្យថា បុណ្យ មានរ្បមាណតិច នឹងមិនឲ្យផល សូម្បីក្អមទឹក (ដែលគេបើកគ្របចំហ) រមែងពេញដោយដំណក់ទឹកភ្លៀងដែល ស្រក់ធ្លាក់ចុះមក ម្តងមួយតំណក់ៗបាន យ៉ាងណាមិញ ធីរជនសន្សំបុណ្យ បន្តិចៗ ក៏រមែងពេញដោយបុណ្យបាន ក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ។

១២៣,  បុគ្គល គប្បីលះបង់នូវអំពើអាក្រក់ទាំងឡាយ ចោលឲ្យបានដូចជា ពាណិជដែលមានទ្រព្យច្រើន មានគ្នាតិច គេចចេញឆ្ងាយ ពីផ្លូវដែលមានភ័យ និង ដូចជាបុគ្គល ដែលចង់បានជីវិត ចៀសវាងនូវថ្នាំពិស យ៉ាងនោះឯង។

១២៤, បើដំបៅមិនមានលើបាតដៃទេ បុគ្គលគប្បីកាន់យកថ្នាំពិសនឹងបាតដៃបាន ថ្នាំពិសមិនអាចជ្រាបចូលទៅដល់បាតដៃ ដែលមិនមានដំបៅបាន យ៉ាងណាមិញ បាបក៏មិនមានដល់អ្នកដែលមិនធ្វើ (បាប) ក៏យ៉ាងដច្នោះដែរ។

១២៥, បុគ្គលណា ប្រទូសរ៉ាយបៀតបៀន ដល់អ្នកដែល មិនប្រទូសរ៉ាយ ជាអ្នក បរិសុទ្ធល្អ មិនមានកិលេសគ្រឿងកង្វល់ បាបរមែងត្រឡប់មករក បុគ្គលពាល នោះវិញដូចជាធូលីល្អិតៗដែលគេបាច ច្រាសខ្យល់ (រមែងរសាត់មករកខ្លួនវិញ) យ៉ាងដូច្នោះឯង។

១២៦, ពួកជនខ្លះ តែងចូលទៅកាន់គភ៌ ពួកជនដែលមានបាបកម្ម រមែងទៅកាន់ នរក ពួកជនដែលមានកម្មជាហេតុនៃសុគតិ រមែងទៅកាន់សុគតិសួគ៌ ពួកជន ដែលមិនមានអាសវៈកិលេស រមែងបរិនិព្វាន។

១២៧, អ្នកធ្វើបាបកម្ម ទោះបីរត់គេចទៅពួន នៅលើអាកាសក្តី នៅនាកណ្តាល មហាសមុទ្រក្តី ចូលទៅពួននៅក្នុងរូងភ្នំក្តី ក៏នៅតែរត់គេចមិនរួចពីបាបកម្មនោះ បានឡើយ ព្រោះថា ភូមិប្រទេសដែលបុគ្គលរត់គេចទៅពួនសម្ងំនៅ ដើម្បីឲ្យរួច ផុតពីបាបកម្មនោះ ប្រាដជាមិនមានសោះឡើយ។

១២៨, បុគ្គលបាប ទោះបីជារត់គេចទៅនៅលើអាកាសក្តី នៅនាកណ្តាលមហា សមុទ្រក្តី រត់ចូលទៅនៅក្នុងរូងភ្នំក្តី ក៏មិនអាចនឹងរត់គេចផុតពីមច្ចុរាជ គឺសេចក្តី ស្លាប់បានដែរ ព្រោះថា ភូមិប្រទេសដែលបុគ្គលស្ថិតនៅហើយ មច្ចុរាជមិនអាច សង្រ្គុបបាននោះ ប្រាកដជាពុំមានសោះឡើយ។

Nội dung chính